O territorio do concello de Salvaterra de Miño sitúase no sur da provincia de Pontevedra, bañado polo río Miño que lle serve de fronteira con Portugal; ademais linda cos concellos de Ponteareas, As Neves, Salceda de Caselas e Mondariz.

Ocupa unha superficie superior ós cincuenta e oito quilómetros cadrados, con duascentas trinta e seis entidades de poboación dispersas nas súas dezasete parroquias actuais: Alxán, Arantei, Cabreira, Corzáns, Fiolledo, Fornelos, Leirado, Lira, Lourido, Meder, Oleiros, Pesqueiras, Porto, Salvaterra, Soutolobre, Uma, e Vilacoba, nas que residen algo máis de nove mil habitantes.

Esta área xeográfica formou parte da provincia de Tui ata a división constitucional e a reforma posterior, que derivou na súa inclusión definitiva na provincia de Pontevedra, dentro do Partido Xudicial de Ponteareas. A totalidade das parroquias dependían daquela das xurisdiccións de Salvaterra e As Achas, con señorío do conde de Salvaterra; da de Sobroso, con señorío do marqués de Sobroso, e dos cotos de Penafurada e Porto, con señorío do conde de Amarante e da Encomenda de Beade respectivamente.

Iniciado o proceso de constitución dos concellos nos inicios do século dezanove chegaron a funcionar os concellos de Fornelos e Salvaterra neste territorio. Xa no proceso definitivo créase o concello de Salvaterra coa configuración actual, dentro do Partido Xudicial de Ponteareas, cun total de dezaoito parroquias.

Posteriormente producirase a supresión da parroquia de Penafurada, fusionándose coa súa matriz de Oleiros, quedando as dezasete actuais. Por outra parte o concello completará a súa denominación oficial como Salvaterra de Miño no ano 1907.

A actual casa do concello, de recente cosntrucción, supón unha sensible mellora nas instalacións e equipamentos municipais, dispondo na súa concepción dun espacio adicado a arquivo municipal na planta superior, que ven a resolver unha sentida carencia dos últimos anos.

Esta nova edificación intégrase nun tamén novo entorno cunha ampla praza e nunha área de novo desenvolvemento urbanístico. É unha ampla estructura, desarrollada horizontalmente, con baixo, planta e baixo cuberta, que cubre inicialmente as necesidades da entidade local.

Ocupa o arquivo unha boa parte da planta superior, próxima ós noventa metros cadrados, abufardada, con deseño irregular en forma de “L”. Dispoñen estas novas instalacións dos debidos equipamentos para a súa función, de axeitadas condicións de ventilación e luminosidade, estantería metálica suficiente, ficheiros e mesas de consulta, sistemas contra incendios e porta de seguridade.

A primeira actuación para a organización dos fondos documentais levouse a cabo no ano 1989, acometéndose dende entón, nos anos 2002, 2005, 2007, 2009, 2011, 2014 e 2017 novos procesos de reincorporación, informatización e adaptación ó novo cadro de clasificación usado na actualidade, incluíndo o traslado ó novo local actual.

Os traballos de organización e descrición documental, baixo a dirección técnica do STPDOC, leváronos a cabo:
Paula Fernández Bañuelos
José Luis Castro Carpintero
Lourdes Pérez-Santamarina Feijóo
Juana María López Oviedo
María Herminia Martinez Pereira
Manuela González Rey
Roxelio Guillerme Pérez Agulla
José Luis Bustelo Rodríguez
Ana María Vallés Castro
Daniel Menéndez Rodríguez
Jacobo Domínguez Pedreira
Iria Chaves Moledo
Isabel Balchada Bermúdez
Carmen Touzón Fernández
Isabel Couso Bravo
Alberto Aramburu García-Pintos
Antón Ulla Cobián
Fátima Baña Hernanz
Pablo Pastoriza Rozas
Diego Ares Tapia
Teresa Blanco Uzal
David Vale Díaz

Destaca neste conxunto documental a relativa as quintas e milicias, con testemuños continuados dende 1831, que xunto coa relativa ós padróns municipais e a contribución territorial rústica supón a práctica totalidade da conservada relativa ó século dezanove.

Os presupostos e contas municipais alcanzan ó ano 1886, con continuidade dende entón; as actas do Pleno soamente empezan a existir dende 1887 o que supón unha considerable lagoa informativa e perda documental.